باز آفرینی الگوی پایداری در آثار تاریخی مناطق کویری ایران رهیافتی درجهت توسعه شهری و معماری ماندگار با معرفی نمونه ای از خانه های تاریخی اقلیم گرم و خشک

امروزه از ساسی ترین مسائلی که در محافل علمی جهان مورد بحث و کاوش قرار می گیرد ، مفهوم پایداری و توسعه است. با وجود جدید بودن این مباحث ، عناصر پایداری از گذشته ریشه در معماری ایرانی داشته و درمعماری سنتی ایران از ارزش والایی برخوردار بوده . با توجه به ارکان اساسی توسعه شهری و هم چنین حفظ هویت و فرهنگ به نظر می رسد اهمیت و ضرورت حفظ آثار با ارزش تاریخی و باز آفرینی الگوهای پایدار تهفته دراین آثار ، در نابسامانی معماری کنونی امری ضروری است. عناصر کالبدی در معماری سنتی مانند حیاط مرکزی، گنبد ، ایوان ، بادگیر ، سرداب ،سایبان و مانند اینها دارای عملکرد محیطی قابل توجهی بودند. لذا هدف از ارائه این مقاله معرفی و بازشناسی هر یک از این عناصر و بررسی چگونگی عملکرد شان در آثار تاریخی و معماری سنتی ایران در جهتاعتلای فرهنگ و هنر ارزشمند این دیار کهن ، پیشرفت توسعه شهری و در نهایت ارزیابی و آنالیز تطبیقی این عناصر با اصول و الگوهایی که امروزه در توسعه پایداری مطرح می شود، می باشد.به همین منظور جهت معرفی عینی، نحونه ای از خانه های تاریخی مناطق گرم و کویری مورد بررسی قرار گرفته است. اطلاعات اولیه بدست آمده در این پژوهش از روش اسنادی و جهت بررسی کارکرد آنها از روش توصیفی وتحلیلی و برای ارائه جدول روش تحلیلی محتوایی مورد استفاده قرار – گرفته است. با توجه به بررسی های صورت گرفته پیشنهاداتی برای استفادهدوباره از الگوی های سنتی ارائه شده است