امکان سنجی تبدیل خیابان شهری به پیاده راه با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی و در راستای توسعه پایدار شهری نمونه موردی: خیابان راهنمایی شهر مشهد

امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسع هیافتگی بدل گردیده است. در این میان،پیاده راه ها بدلیل قابلی تهای خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی از نقشی اساسیبرخوردارند. در شهرسازی معاصر، حرکت پیاده و نیازها و حقوق طبیعی انسانی پیاده، کمتر مورد توجه برنامه ریزان و طراحان شهری بوده وراه های پیاده، نه به عنوان بخشی مستقل از فضاهای شهری، بلکه به عنوان تابعی از حرکت سواره می باشد. با این مقدمه، این تحقیق در حرکت به سوی توسعه پایدار شهری، رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی را برگزیده است. از آنجا که یکی از راه های نیل به این هدف، تبدیل خیابان های شهری به پیاده راه م یباشد، هدف این تحقیق امکان سنجی خیابان های شهری به منظور تبدیل شدن به یک پیاده راه شهریبا رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی می باشد. در همین راستا، این تحقیق از نظر هدف، کاربردی می باشد و با توجه به ماهیت هدف گذاری و ابزارهای دستیابی به این اهداف، از روش تحقیق از نوع توصیفی – تحلیلی از نوع پیمایشی که شامل پرسشنامه می باشد، استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان داده است که با احداث پیاده راه، با افزایش فروش مغازه ها، اولویت مقیاس انسانی در فضای شهری، امکان ایجادتسهیلات گذران اوقات فراغت درمسیر پیاده راه، باز زنده سازی خاطرات تاریخی در پیاده راه، افزایش مرغوبیت عرصه و اعیان در مسیر پیاده و... می توان به ارتقاء تعاملات اجتماعی و نهایتاً توسعه پایدار شهری دست یافت

Keywords:

توسعه پایدار شهری , پیاده راه , تعاملات اجتماعی , مشهد