شلاله قهری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه غیرانتفاعی کمال الملک نوشهر، ایران
مهدی حقیقت بین - استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده هنر و معماری، تهران، ایران

هویت فرهنگی و تاریخی ایران، قدمتی به عمق سه هزار سال تاریخ پر تلاطم دارد. جامعه ایران از آن جهت که همواره در مسیر تاریخ وگذرگاه اقوام و کانون تلقی فرهنگ ها و تمدن ها بوده است، جامعه ای باز تلقی می شود و در نتیجه فرهنگ سنتی جامد و راکدی نداشتهاست. در نتیجه چنین فرهنگ و تاریخی، شاکله هویت ملی آن نیز همواره در تحول بوده است. از چالش های اساسی کشورهای در حالتوسعه، در برخورد با پدیده جهانی شدن و مواجهه با فرهنگ جدید از خود بیگانگی فرهنگی و بحران هویتی است. برای نجات از این بی هویتی که گسست از سنت و تقلید ناآگاهانه، از عوامل اصلی آن به شمار می رود، لازم می نماید، معماران وطراحان شهری پیش ازمسخ کلی جامعه و نا امیدی معدود کسانی که هنوز تن به بی هویتی نداده اند، توجه علمی و عملی خویش را به نقش و تأثیر محیط بررفتار و ذهنیت شهروندان معطوف دارند و در حذف عناصر ناسازگار و خلق عناصر هویتی فرهنگی در شهر با طرح، کلام، آموزش صحیح دانشجویان و به طور کلی هر آنچه که می تواند راه رسیدن به اهداف فوق را هموار سازد شدت بیشتری بکار گیرند .در این راستا با توجه به پتانسیل بالای فرهنگ و هویت معماری ایرانی به خصوص دوره هخامنشی و بنای تخت جمشید، یک مرکز مطالعات تاریخی وفرهنگی می تواند بعضی ویژگی های فرهنگی و هنری مجموعه تاریخی و باستانی تخت جمشید را باز زنده سازی کند. هدف این مقاله بررسی نقش میراث فرهنگی در حفظ و تقویت هویت فرهنگی جامعه است. روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی با تاکید بر روی مطالعات - تاریخی، فرهنگی، هویتی معماری ایرانیانجام گرفته و در ادامه بعد از بررسی کالبد فضایی معماری دوره هخامنشی و تخت جمشید، روند شکل گیری آن و فضاهای مختلف آن مورد مطالعه قرار گرفته است.

فرهنگ، هویت، معماری ایرانی، دوره هخامنشی، تخت جمشید