مریم داوری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر،گروه معماری،شوشتر،ایران

امروزه بسیاری از روستا های کشور با مسأله ایی به نام بافت های فرسوده مواجه هستند.روستاها موجودات زنده ایی هستند که رشد و زوال را تجربه می کنند.اگر عوامل منفی ، نظم و سازمان فضایی آن ها را بر هم بزنند،فرآیند زوال آنها تسریع خواهد شد.نواحی فرسوده روستایی بنا به سرشت خود با انواع عوارض و مشکلات مواجه هستند از این رو مشکل آنها چندوجهی است.که در هر مورد به شکل خاصی بروز می نماید.به همین دلیل برای حل مشکلات آن ها،معمولأ اقدامات و برنامه های گوناگونی مطرح می شود که هر یک بر جنبه ای خاص تاکید دارد.به نظر می رسد در بافت های فرسوده با توجه به وسعت دامنه و شدت مسائل گریبان گیر این بافت ها کارآمدترین رویکرد که بتوان برای مواجهه با کاستی ها و نارسائی ها اتخاذ نمود.نیل به اهداف توسعه پایدار در عرصه بهسازی بافت های فرسوده روستایی باشد.روش به کار گرفته شده در این پژوهش از نوع تحلیلی – اسنادی است و بر همین مبنا برای استفاده هدفمند از اطلاعات گردآوری شده ضرورت طرح های بهسازی بافت های باارزش روستایی مورد بررسی قرار گرفته و اهداف آنها تشریح شده است.نتایج این پژوهش نشان داد که در بهسازی بافت های فرسوده روستایی مهمترین اصل مردم و مشارکت فعال آنان در امر بهسازی می باشد و برای دستیابی به اصول توسعه پایدار باید در زمینه های توسعه کالبدی،رفع کمبود ها و سرانه کاربری های خدماتی و دستیابی به الگو و فرم مطلوب مطابق با بوم و اقلیم روستا تمهیدات لازم در نظر گرفته شود.در این پژوهش تلاش گردیده که بهسازی بافت های با ارزش روستایی از چشم انداز دیگری و با نگرش به مقوله توسعه پایدار مورد ارزیابی قرار گیرد.

بهسازی ، بافت فرسوده ، توسعه پایدار، روستا،مشارکت