مدلسازی حساسیت زمین لغزش به روش FR به منظور مدیریت حوزه های آبخیز (مطالعه موردی: حوزه ی آبخیز چشمیدر، استان کردستان)

هدف از تحقیق حاضر، پهنه بندی حساسیت زمین لغزش با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی و روش نسبت فراوانی (Frequency ratio) در حوزه آبخیز چشمیدر در استان کردستان است. به این منظور با استفاده از پیمایش های صحرایی و تفسیر عکس های هوایی، 60 نقطه زمین لغزشی در منطقه شناسایی و نقشه پراکنش زمین لغزش منطقه مورد مطالعه تهیه گردید. براساس مرور منابع و مصاحبه ی محلی، عوامل مؤثر بر زمین لغزش های منطقه مورد مطالعه عبارتند از: درصد شیب، جهت شیب، طبقات ارتفاعی، انحنای شیب، انحنای طولی شیب، انحنای عرضی شیب، لیتولوژی، کاربری اراضی، فاصله از شبکه آبراهه، تراکم آبراهه، فاصله از گسل، تراکم گسل، فاصله از جاده، بارندگی، نقشه ی حساسیت زمین لغزش به روش شکست طبیعی به پنج منطقه به ترتیب با حساسیت خیلی کم (41%)، حساسیت کم (30%)، حساسیت متوسط (16%)، حساسیت بالا (9%)، حساسیت خیلی بالا (3%) تفکیک گردید. صحت سنجی نقشه ی به دست آمده با روش (SCAI(Seed cell Area Index صورت گرفت. از آنجا که مناطق با حساسیت خیلی کم حداکثر مقدار SCAI (3/083) و مناطق با حساسیت خیلی بالا حداقل مقدار SCAI (0/138) را به خود اختصاص دادند، نتایج صحت سنجی از دقت بالایی برخوردار گردید.

Keywords:

زمین لغزش , نسبت فراوانی , حوزه آبخیز چشمیدر , SCAI , GIS