طاهره بهروز - دانشجوی کارشناسی ارشد اقلیم شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، ایران
رضا برنا - عضو هیئت علمی گروه جغرافیا، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، ایران
زهرا خزائی - عضو هیئت علمی گروه جغرافیا، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، ایران

توریسم و صنعت گردشگری بخش عمده ای از اقتصاد جهانی را تشکلی می دهد و یکی از بزرگترین صنایع و منابع ایجاد کار و ارزوآوری است. پیش بینی شده که تا سال 2020 تعداد توریسم بین المللی به 1/6 میلیارد نفر برسد و درآمدی حدود 1/590 میلیارد دلار را مطابق برآورد سازمان جهانی جهانگردی (WTO) حاصل خواهد شد. یکی از عوامل مؤثر بر سلامت و آسایش انسان خصوصاً در بحث گردشگری شرایط آب و ه وایی می باشد. وضعیت آب و هوایی یک منطقه یکی از مهمترین عوامل مؤثر در جذب یا دفع گردشگری می باشد. پارامترهای اقلیمی تأثیر زیادی در بخش توریسم و جهانگردی دارند. هوا و اقلیم نه تنها بر منابع زیست محیطی مناطق (که بر اساس توریست و جهانگردی مناطق هستند) تأثیر می گذارد، بلکه خود به عنوان یکی منبع توریستی مطرح است که در کیفیت توریستی یک منطقه و تجربه توریستی جهانگردان و توریست ها تأثیر بسیار زیادی دارد (پری، 1997). اقلیم و گردشگری وابستگی زیادی به یکدرگیر دارند، به گونه ای که دارا بودن شرایط مطلوب اقلیم جزو مزیت ها و ت وان های بالقوه برای گردشگری محسوب می شود و اغلب مسافران در انتخاب مکان و زمان سفر به شرایط آب و هوایی توجه می کنند بیان شرایط اقلیم آسایشی معمولاً با شاخص هایی بیان می گردد که در آن مجموعه ای از عناصر هواشناختی و انسانی و محیطی دخالت داده می شود. این شاخص ها داده های اقلیمی را به شکلی ارائه می کنند که نشان دهنده واکنش افراد به شرایط آب و هوایی است و در طبقه بندی عددی، درجاتی را از بسیار مناسب تا بسیار نامناسب- دربر می گیرند. این شاخص ها تفسییر تأثیرات پیچیده عناصر جوی را از آسایش انسان آسان تر می کنند و امکان مقایسه مکان های مختلف را از دیدگاه اقلیم آسایشی فراهم می آورند. (دی فرتیاس، 2001).