تبیین و تحلیل مدلهای بهبود تعامل پذیری در سیستمهای مقیاس وسیع

در دنیای امروزی، تعامل پذیری در سازمان ها به یک امر کلیدی و حیاتی تبدیل شده است، چرا که سازمان های بسیار توزیع شددهامروزی برای پیشبرد اهداف و برنامههای خود، ناگزیر از ارتباطات متقابل مطمئن و گسترش سطح تعاملات خود با یکدیگر هستند.از سوی دیگر شبکه های اطلاعات عمومی، سیستم های دفاعی، شبکه های ارتباطات، اینترنت، دولت الکترونیک، شبکه های سلامت وشبکه های اجتماعی، در حال حرکت به سمت سیستم های مقیاس وسیع می باشند. ویژگی های این سیستم های پیچیده، شاملکنترل نامتمرکز، نیازمندی های ذاتا متضاد، ناشناخته و متغیر، تکامل و استقرار مداوم، عناصر ناهمگن، ناسازگار و در حال تغییر،فرسایش تدریجی مرز افراد و سامانه، طبیعی بودن شکست و الگوهای جدید برای استفاده و سیاست گذاری است، که طبیعتا نیازبه رویکردها و چارچوبهای جدید در موضوع تعامل پذیری هستند. با توجه به اهمیت تعامل پذیری در سیستم های بزرگ و توزیع شده آینده، مقاله به دنبال بررسی و تحلیل مددلهای بلوغ و بهبود تعامل پذیری در این سیستم ها می باشد که برای این منظور پس از بررسی برخی از مدلهای قبلی تعامل پذیری، دو کار موجود درحوزه سیستم های مقیاس وسیع بررسی، مقایسه و تحلیل شده اند.

Keywords:

سیستم های مقیاس وسیع , مدل بلو , تعامل پذیری , ارتباطات , یکپارچگی , چارچوب