امین آروین - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شیمی- بیوتکنولوژی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
محسن جهانشاهی - استاد دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
مجید پیروی - استادیار دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
علی ایزدی - دانشجوی دکتری مهندسی شیمی- بیوتکنولوژی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

هضم بی هوازی از جمله روش های کنترل آلودگی ناشی از انواع ضایعات و تولید انرژی به شمار می آید. بسیاری از ضایعات کشاورزی و صنعتی به علت دارا بودن سطح بالای مواد آلی تخریب پذیر با به کارگیری هاضم های بی هوازی قابل تصفیه اند. هضم بی هوازی منجر به تولید بیوگاز و بیومس میکروبی می شود. مشکلاتی نظیر میزان تولید کم متان و بی ثباتی فرایند از جمله موانع موجود در به کارگیری گسترده این روش برای تصفیه است. طیف گسترده ای از مواد بازدارنده علت اصلی ناکارامدی هاضم بی هوازی اند. از جمله مهارکننده های معمول در هاضم های بی هوازی می توان به آمونیاک، سولفید، یونهای فلزی سبک، فلزات سنگین، و مواد آلی اشاره کرد. تاکنون تلاش های گسترده ای در جهت شناخت عوامل بازدارنده و مکانیسم اثر آنها بر هاضم های بی هوازی شده است. با توجه به تفاوت در ماده تلقیحی بی هوازی، ترکیب زباله، و روش های تجربی و شرایط، نتایج بدست آمده در مورد مهارکنندگی ناشی از سموم خاص به طور گسترده ای متفاوت است. این برری خلاصه دقیقی از تحقیقات انجام شده در مورد مهارکننده های هاضم بی هوازی است.

هاضم بی هوازی، مهارکننده، زباله، فلزات سنگین، آمونیاک