استفاده از شاخص های محیطی برای تعیین اندازه بافر در زنجیره بحرانی . مطالعه موردی: گروه صنعتی کاوه

در این مقاله یک الگوریتم جدید برای تعیین اندازه بافر در زنجیره بحرانی با بکارگیری شاخص های محیطی معرفی می نماییم. شاخص های محیطی موردنظر شامل پیمان کاران، تامین کنندگان و حامیان مالی و اهمیت عملکرد آنها در انجام به موقع پروژه می باشد. روش های ارائه شده در گذشته تنها با استفاده از شاخص های داخلی پروژه شامل پیچیدگی شبکه و یا عدم قطعیت زمان فعالیت ها به تعیین اندازه بافر اقدام می کردند. این تحقیق شش زیرمعیار عمومی را برای مقایسه میان هر یک از گروه های تامین کنندگان، پیمان کاران و حامیان مالی جهت تعیین وزن هر یک از گروه ها به کار برده است. همچنین برای تعیین وزن هر گروه برای مثال موردی از نظرات خبرگان گروه صنعتی کاوه، استفاده شده است. داده های زمانی را از پروژه احداث کارخانه تولید کربنات سدیم واحد کربناسیون واقع در 30 کیلومتری شهر فیروزآباد جمع آوری کردیم و بافرهای تغذیه و پروژه را با این روش و روش های دیگر تعیین اندازه بافر محاسبه و مقایسه کردیم، به این نتیجه رسیدیم که روش جدید به دلیل داشتن شاخص های واقعی از اطمینان و دقت بیشتری برخوردار است. بافرهای بدست آمده از این روش دارای زمان کمتری نسبت به سایر بافرها دارند و هم زمان از تاخیر پروژه محافظت می کنند.

Keywords:

زمان بندی پروژه , زنجیره بحرانی , اندازه بافر , مدیریت بافر , تصمیم گیری , روش AHP