تأثیر بکارگیری روشهای چند شاخصه با رویکرد فازی بر بازدهی پرتفوی انتخابی در بورس اوراق بهادار تهران

امروزه بحث اصلی در تخصیص منابع سرمایه گذاران، شناسایی فرصتهای سرمایه گذاری با بازدهی بالا و اولویت بندی آنها است. اولویت بندی فرصتهای سرمایه گذاری فرآیندی پیچیده است که این پیچیدگی متأثر از معیارهای متعدد کمی و کیفی مؤثر در تصمیم سرمایه گذاری و همچنین ترجیحات شخصی سرمایه گذار که با واژه های زبانی ابراز میگردد، میباشد. جهت تعامل با این پیچیدگی ها مدلهای تصمیم گیری گروهی چند معیاره و تئوری مجموعه های فازی بسط یافته اند. از این رو در تحقیق حاضر از روشهای تصمیم گیری چند شاخصه با رویکرد فازی برای انتخاب یک سبد سهام از میان سهام شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران استفاده شده است. این تحقیق با استفاده از ترکیب دو روش پایه فازی و تاپسیس فازی در پی بیشینه نمودن بازدهی سرمایه گذاری است. به منظور دستیابی به این هدف سهام 28 شرکت از میان جامعه آماری تحقیق انتخاب شد. سپس با استفاده از روشهای مطرح شده، شرکتهای نمونه مورد رتبه بندی قرار گرفتند و بازدهی پرتفوی حاصله با بازدهی بازار مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج مبین آن است که بازدهی پرتفوی انتخابی بر اساس روشهای پایه فازی و تاپسیس فازی بیشتر از بازدهی بازار میباشد. ضمناً بازدهی پرتفوی مبتنی بر روش پایه فازی بیشتر از بازدهی پرتفوی انتخابی بر اساس روش تاپسیس فازی است.

Keywords:

اولویت بندی , بازدهی , پایه فازی , تاپسیس فازی , تصمیم گیری گروهی چند شاخصه