حکیمه شیخ محمودی - دانشجوی کارشناسی رشته کامپیوتر پیام نور گچساران

روش های بیومتریک در یک تقسیم بندی جامع به سه دسته مهم فیزیولوژیکی، رفتاری و شیمیایی تقسیم می شود که موضوع مقاله ارائه شده در مورد تشخیص هویت با استفاده از اثر انگشت می باشد که از جمله روش های فیزیولوژیکی است و جز قدیمی ترین روش های تشخیص هویت به حساب می آید. اثر انگشت هر فرد منحصر به فرد بوده و بعضی از ویژگی های آن تا آخر عمر ثابت باقی می ماند و از همین ویژگی ها در تطبیق اثر انگشت استفاده می شود. به منظور اتوماتیک کردن تطبیق باید روشی برای تصویر و یا کد کردن اثر انگشت تعریف گردد. این بیان تصویر باید شرایط توانایی تمایز هر اثر انگشت در سطوح مختلف رزولوشن، محاسبات ساده، قابلیت بکارگیری در الگوریتم های تطبیق اتوماتیک، پایداری و عدم تغییر با نویز و خرابی ها و کارا بودن و نشان دادن تصاویر به صورت فشرده را داشته باشد. در روش های ساختاری وی ژگی ها از تصویر استخراج و تصویر با این ویژگی ها شناخته شده و همچنین با استفاده از همین ویژگی ها عمل تطبیق صورت می گیرد. اثر انگشت از برآمدگی ها و فرو رفتگی فلو مانندی تشکیل شده است که بسته به وضعیت قرار گرفتن آنها ویژگی های مختلفی به وجود می آید. دو ویژگی مهم آن، انتهای برآمدگی و دوشاخه شدن برآمدگی که مینوتیا می باشند. در این سیستم ها سه مرحله اساسی برای تشخیص وجود دارد که عبارتند از: پیش پردازش، استخراج مینوتیا و تطبیق مینوتیا. علاوه بر مینوتیا، در بسیاری از سیستم های تشخیص اثر انگشت، از ویژگی های سطح بالاتری مانند کلاس الگوی اثر انگشت و چگالی برآمدگی ها استفاده می شود.

بیومتریک، اثر انگشت، تشخیص هویت، مینوتیا، پیش پردازش، تشخیص الگو