سیدعلی حسینی - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور گیلان
بهرام کرمی خواه - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری
عبداکریم ویسی - کارشناس ارشد جامعه شناسی

سکونت گاههای خودرو که با واژگان و معانی متفاوتی چون اسکان غیر رسمی ، حاشیه نشینی ، سکونت گاه غیر متعارف و امثال آن تعریف شده اند ،اگر چه ریشه در شهر نشینی ناقص و تحول نیافته حاصل سرمایه داری نفتی سالهای ده پنجاه دارد اما در سالهای اخیر بویژه در مناطق شهری ایران بخصوص در شهرستان مرزی جوانرود رو به گسترش است . این سکونت گاه ها به عنوان پدیده ای جدید در نظام اسکان پیرامون شهرها در زمان حاضر بین 20 تا 30 درصد جمعیت و کانون های سکونتی پیرامون شهر را تشکیل میدهد. آنها اگر چه نوعی راه حل برای اسکان کم درآمدهای شهری در شرایطی تلفی میشود که برنامه ریزی شهری و بازار رسمی آنها را از معاملات رسمی خود خارج کرده ، اما به دلایل متعددی چون رشد خودرو ،بی برنامه و مهار ناپذیر ،بسترسازی آسیبهای محیطی ، کالبدی ، اجتماعی و فرهنگی و نظایر آنها مشکلات و مسایل حادی را در مناطق شهری موجب شده اند که در صورت عدم توجه و رها سازی آنها ،بدل به مشکلات پیچیده تری خواهند شد . آنها با مراحل مختلفی شامل تصرف ، یا حتی در تجارب ایران تملک و تصاحب زمین ، رشد سریع ،انسجام کالبدی و اجتماعی و سر انجام بلوغ نسبی و توقف رشد و تکثیر در سکونتگاه های پیرامونی موجب اند و بر این اساس در هر مرحله از رشد راهبرد ها و راهکارهای ومدیریتی خاص خود را طلب میکنند.