عطیه احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت دانشگاه تهران
فریبا شعله - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت دانشگاه تهران

زمان بندی پروژه در سال های اخیر توجهات زیادی را در هر دو زمینه ی تحقیقاتی و عملی به خود جلب کرده است. این موضوع از یک طرف با مجموعه ی کوچک تولیدی، جایی که مقدار محدودی منابع در طول زمان باید به یک سری فعالیت تخصیص داده شود، ارتباط دارد و از طرف دیگر کاربرد زمان بندی در مجموعه های دیگر مانند مهندسی ساخت، تحقیق در عملیات و توسعه نرم افزارها قابل مشاهده است. مساله زمان بندی پروژه شامل فعالیت ها، منابع، روابط اولیت بندی و میزان کارایی می باشد. در حالتی که ظرفیت منابع محدود باشد، مساله مذکور تحت عنوان زمانبندی پروژه بامنابع محدود شناخته می شود. بسیاری از مدیران پروژه با معضل استفاده از زمان بندی تاخیر، یا به عنوان رویکرد «زودترین وقت شروع» و یا «در اولین قرصت ممکن» نیز شناخته می شود. روش دوم نیز، به نام «زمان بندی (با) تاخیر» براساس زمان بندی «دیرترین وقت شروع» می باشد، که اخیراً به مدل های جدیدی، از جمله تئوری محدودیت ها دست یافتند.این مقاله هر دو روش فوق را برای مدیریت پروژه ها شرح می دهد و مقایسه می کند و به دنبال این است که روش مناسب را برای استفاده در پروژه ها براساس جنبه های مختلف مدیریتی از جمله: سطح ریسک پروژه، امکان اتمام پروژه در زمان مقرر، جریان نقدی، و غیره بیاید.

زمان بندی تاخیر، زمان بندی بدون تاخیر، مساله زمان بندی پروژه با منابع محدود RCPSP، زمان بندی فعال، زمان بندی نیمه فعال