مسعود نوروزی - کارشناس ارشد شناسایی و مبارزه با علف های هرز
، فریبا میقانی - موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور
حمید رضا ساسان فر - دانشجوی دکتری علوم علف های هرز، دانشگاه فردوسی مشهد

به منظور بررسی تحمل چند گونه چمن نسبت به برخی از علف کش های بازدارنده استولاکتات سینتاز، آزمایشی در سال 1390 در بخش تحقیقات علف های هرز موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور در شرایط گلخانه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با 4 تکرار (گلدان) انجام شد. عامل اول، تیمارهای علف کش در 5 سطح (ترالکوکسیدیم 1/2 لیتر در هکتار، ستوکسیدیم 3 لیتر در هکتار، سیکلوکسیدیم 1/5 لیتر در هکتار، پینوکسادن 0/45 لیتر در هکتار و شاهد بدون علف کش) و عامل دوم گونه چمن در 5 سطح(پوآ ( Poa pratensis)، مرغ (Cynodon dactylon)، لولیوم (Lolium perenne)، فستوکا ( Festuca rubra) و دایکوندرا (Dichondra micrantha) بود. نتایج مقایسه میانگین درصد تغییرات وزن خشک گونه های چمن تحت تاثیر تیمارهای علف کش نسبت به شاهد بدون علف کش نشان داد که چمن پوآ، مرغ، لولیوم، فستوکا و دایکوندرا به ترتیب با 90/06، 81/87، 76/72، 60/68 و 58/55 درصد وزن خشک نسبت به شاهد بدون علف کش، متحمل ترین گونه های چمن نسبت به علف کش های مورد بررسی بودند. در بین تیمارهای علف کش ها نیز ترالکوکسیدیم و سیکلوکسیدیم به ترتیب با 83/85 و 49/39 درصد وزن خشک، به ترتیب بیشترین و کمترین اثر را بر گونه های چمن داشتند. نتایج بررسی اثر متقابل عوامل نیز نشان داد که پوآ+ ترالکوکسیدم و دایکوندرا+ سیکلوکسیدیم به ترتیب با 95/87 و 5/21 درصد، بیشترین و کمترین وزن خشک را نسبت به شاهد بدون علف کش به خود اختصاص دادند.

تحمل علف کش، کنترل شیمیایی، گونه چمن