تأثیر سطوح مخلتف تنش خشکی و برهم کنش آن با آسکوربات و جیبرلین بر میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز گیاه دارویی آویشن Thymus vulgaris L

در پژوهش حاضر اثر تنش خشکی و برهمکنش آن با آسکوربیک اسید و جیبرلین بر میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز در گیاه دارویی آویشن Thymus vulgaris L بر اساس طرحی به صورت فاکتوریل و در قالب کاملاً تصادفی با چهار تکرار مورد بررسی قرار گرفت. به طوری که گیاهان سه هفته پس از استقرار در گلدان تحت تأثیر سطوح مختلف تنش خشکی شاهد FC تنش ملایم FC2/3 و تنش شدید FC1/3، آسکوربات (0 و 10 میلی مولار) و ژیبرلیک اسید (0 و 10 میلی مولار) قرار گرفتند. در گیاهانی که تحت تیمار تنش شدید قرار داشتند، با افزایش شدت تنش خشکی میزان فعالیت پراکسیداز (فرمول در متن اصلی مقاله) افزایش یافت، ولی در مقادیر یکسان خشکی با افزایش غلظت اسید آسکوربیک میزان فعالیت پراکسیداز کاهش یافت. بنابراین استفاده از آسکوربات با غلظت 10 میلی مولار میزان فعالیت پراکسیداز اندام هوایی را تا (فرمول در متن اصلی مقاله) کاهش داد. همچنین در شرایط تنش خشکی شدید محلول پاشی 10 میلی مولار ژیبرلین میزان فعالیت پراکسیداز را حداقل به (فرمول) رساند. نتایج این آزمایش نشان داد که می توان از آسکوربات و ژیرلین به عنوان عوامل مفید در افزایش مقاومت به تنش خشکی استفاده نمود. مصرف آسکوربات به عنوان یک آنتی اکسیدان و همچنین هورمون جیبرلین اثرات زیستی قابل توجهی بر رشد و نمو گیاهان داشته و باعث افزایش تحمل گیاهان در شرایط بروز تنش خشکی می گردد

Keywords:

آسکوربات , آویشن Thymus vulgaris L پراکسیداز , ژیبرلین , تنش خشکی