بررسی اثر کورکومین بر میزان دریافت غذا در رتهای تیمار شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: چاقی با هایپرانسولینمیا و مقاومت به انسولین همراه بوده و کاهش رسپتورهای انسولین در مغز منجر به پرخوری و چاقی می شود. مطالعات نشان داده که تزریق داخل بطنی دوز غیر دیابتی استرپتوزوتوسین منجر به عدم عملکرد رسپتورهای انسولین می شود. از طرف دیگر، مطالعات نشان داده که کورکومین از تخریب رسپتور انسولین القاء شده توسط استرپتوزوتوسین جلوگیری می کند. بنابراین هدف از این آزمایش بررسی اثر کورکومین بر میزان دریافت غذا در رتهای تیمار شده با استرپتوزوتوسین می باشد. روش مطالعه: 18 عدد رت نر نژاد Wistar ا( 350-300گرم) به 3 گروه تقسیم شدند. رتها در گروه 1 و 2و 3 به ترتیب ( 3mg/Kg BW )سالین و استرپتوزوتوسین در روزهای 1و 3 از طریق داخل بطنی به صورت دوطرفی دریافت کردند. رتها در گروه 3 از روز 1 تا روز 5 به طور روزانه ( 200mg/Kg BW)کورکومین دریافت کرده و میزان مصرف غذا در روز 5 در زمانهای 2، 12 و 24 ساعت بعد از تاریکی (ساعت 6 بعد از ظهر) اندازه گیری شد. یافته ها: تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین تاثیر معنی داری بر میزان دریافت غذا در رتها نداشت اما تزریقکورکومین به مدت 5 روز میزان دریافت غذا را به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل و گروه تیمار شده با استرپتوزوتوسین کاهش داد. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از این آزمایش نشان داده که کورکومین می تواند به طور موثری دریافت غذا را در رتهای تیمار شده با استرپتوزوتوسین کاهش دهد.

Keywords:

دریافت غذا , استرپتوزوتوسین , کورکومین