مسعود رضایی - کارشناسی ارشد معماری، واحد علوم و تحقیقات ایلام

در دنیایی قرار گرفتهایم که لقب عصر ارتباطات را به خود گرفته است. در این دوره تمامی تحقیقات، اکتشافات، اتفاقات به محض وقوع به صورت آنی در دسترس همگان قرار میگیرند. معماری نیز از این پروسه مستثنی نبوده، با خلق روش و سبکجدیدی در کشورهای اروپایی و آمریکایی سریعأ در معرض دید عموم قرار گرفته و جوامع جهان سومی نیز خواسته یا ناخواسته بی هیچ مقاومتی، با کمترین مطالعه و شناختی از اساس و علل پدید آمدن سبک جدید، شروع به طراحی و ساخت بنا به شکلاجراء شده در کشور خالق آن سبک مینمایند و این در صورتی است که این شیوهها هیچگونه همخوانی با معماری و فرهنگاین سرزمینها نداشته و تنها کپیبرداری و تقلید کورکورانه صورت گرفته است. کشور ایران، با سابقهای کهن در زمینه که هویت « معماری سنتی ایرانی » معماری، از این قاعده بدور نبوده، زیرا بناهایی احداث گردیده که هیچگونه نگاهی به مسئلهو اصالتی چندهزار ساله داشته نشده و از شیوههایی استفاده گردیده که هیچگونه همخوانی با معماری ایرانی نداشته و کاملأ تقلیدی هستند. نگارنده با فرض اینکه معماری مدرن توانسته در معماری جهان از جمله معماری ایران نفوذ کند، این سوال را پیش میآورد که معماری سنتی ایران با قدمتی فراوان تا چه حد توانسته اصول خود را در تقابل با این معماری حفظ و چگونه در صدد تقابل با آن است؟ این مقاله بر اساس روشهای مطالعاتی و کتابخانهای مرتبط باسنت ومدرن جمعآوری شده و در آن ضمن شناخت این دو واژه، معماری معاصر ایران به نقد کشیده شده است. در پایان این نتیجه حاصل گردیده که معماری مدرن در ایران تنها تقلید کورکورانه و غلط میشود و با مفاهیم آن به درستی آشنا نیستند این اتفاق در صورتی رخ میدهد که تعدادی از معماران بنام درصددند تا معماری سنتی را بهگونهای امروزیتر در آثار خود نمایش و حفظ کنند

سنت، مدرنیته، معماری سنتی، معماری معاصر ایران