علی آبکار - کارشناسی ارشد معماری و عضو باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان

معمولاً هر فردی با ورود به فضاهای درمانی به طور ناخودآگاه دچار نوعی اضطراب و استرس متاثر از سابقه ذهنی از محیط که معمولاً افراد به صورت بیمار و یاهمراهان از آن استفاده می کنند ، می باشد و به طور معمول یادآور خاطراتی نه چندانشیرین است.حال می توان این ذهنیت را با توجه به دیدگاه سهروردی تحت عنوان ادراکات حسی (حس مشترک) به گونه ای اثرگذار و با استفاده از فرآیند طراحی معماری و ترکیب آن با الگوهایی که ارتباط مستقیم با حواس انسان دارند ( نظیر استفاده از باغهای شفابخش ، تاثیر صدای جریان آب و موسیقی ، چشم اندازهای زیبا و .. )، تغییر داد و کیفیت شفابخشی محیط را بهدلیل این تغییر ذهنیت برای بیماران ، پزشکان ، ملاقات کنندگان و کارکنان به گونه ای دیگر طراحی و ترسیم نمود .اینجاست که فضای درمانی حاضر با توجه به نکات گفته شده ، دارای قابلیت شفابخشی در هر دو معنای جسمی و روحی خواهد بود. و این نیز به وضوح روشن است که در عصر حاضر که به عصر تکنولوژی معروف است ، بیشتر بیماری ها منشا روحی و روانی دارند.

فضاهای درمانی ؛حس مشترک؛ کیفیت شفابخشی محیط؛ درک فضایی