فریبا وحیدزادگان - کارشناسی ارشد مهندسی طراحی محیط زیست، دانشگاه تهران، مدرس دانشگاه آزاد خوراسگان اصفهان، گروه فضای سبز
هما ایرانی بهبهانی - دانشیار گروه طراحی محیط زیست، دانشگاه تهران
محمدحسن طالبیان - استادیار گروه معماری، دانشگاه تهران

آرامستان ها را می توان تجلی معمارانه نگرش مردم به پدیده مرگ دانست. آرامستان های تاریخی نمایشی از انواع هنرها (نقاشی، مجسمه سازی، ادبیات، خوشنویسی، معماری، منظرآرایی و...) می باشند که فرهنگ، اعتقادات و باورهای مردم جامعهرا درباره مفاهیمی چون زندگی، مرگ، نیکی، زمان ابدی، طبیعت و... نشان می دهند. این آرامستانها که زمانی بخش مهمی از بن مایه های زیستگاههای بشری بوده اند و به عنوان فضاهایی مانا در خدمت فعالیتهای آئینی، فرهنگی و مذهبی قرارداشته اند اکنون اهمیت خود را از دست داده و به صورت لکه های متروک و فاقد حیات در شهرها پدیدار گشته اند. لذا بایددر جستجوی راهکارهایی برای بازگرداندن این فضاها به حیات پویای شهری باشیم. با توجه به پیشینه تاریخی، فرهنگی و مذهبی این فضاها می توان از طریق تغییر کاربری و واگذاری نقش های جدید در کنار ساماندهی، آنها را در غالب مراکزیادمانی به پارک موزه ها، باغ مشاهیر و مراکز فرهنگی تبدیل نمود. که این امر نیز خود کمک به افزایش کیفیت بافتهایاطراف این فضاها دارد. آرامستان تخت پولاد اصفهان، در برگیرنده بخش ویژه ای از میراث فرهنگی ، مذهبی ، معماری وشهرسازی این مرز و بوم با قدمتی در حدود 2000 سال و جلوه گاه حس فضایی و کالبدی باورهایی است که در طول قرنها ،پیرامون یکی از بنیادی ترین مقولات فلسفی یعنی مرگ و زندگی ، ذهن انسان را به خود مشغول ساخته است . از این رو مداخله در چنین فضایی بی شک تحت تاثیر و ملهم از فلسفه محیطی آن می باشد. این مقاله به بررسی جوانب بصری (هنری) منحصر به فرد این آرامستان پرداخته و در نهایت راهکارهایی را جهت بازگرداندن حیات شهری به این مجموعه ارزشمند ارائه می کند.

جلوه های هنری، آرامستان تاریخی، تخت فولاد، اصفهان