نعمت حسین زاده - کارشناس ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات اردبیل
حسن لطفی طلب - کارشناس ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر ری

شهرنشینی در کشورهای درحال توسعه امروزه نسبت به آنچه که ردر مورد سرزمین های توسعه یتفته تر درطول دوران شکوفایی انقلاب صنعتی اتفاق افتاده بود،باشتاب بسیار دامنه تری درحال وقوع است.هزاران سال است که شهرها کانون فرهنگ،اندیشه،تعامل اجتماعی انسانها وجایگاه بالندگی شهرنشینی هستند.گرچه از هنگام پیدایش انسان در کره زمین،اکثریت افراد در آبادی ها،دهکده ها،شهرک ها وبافت های جمعی می زیسته اند اما با فرارسیدن قرن بیست ویکم وبه ویژه در دو دهه پایانی قرن بیستم میلادی زمان وقوع دو رخداد مهم جهانی در تاریخ حیات بشری است.یکی از این دو رخداد شهری شدن ودیگری ظهور شهرهای جهانی است که بیشتر در کشورهای درحال توسعه نمود پیدا کرده است،تحول شهرهای کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه را باید به صورت رابطه به صورت پیچیده در ارتباط با نظام شهری جهان تلقی کرد زیرا همه شهرهای جهانی در کشورهای توسعه یافته واقع نشده اند هرچند محتمل است که این اصطلاح بیشتر شهرهای واقع در آمریکای شمالی واروپا را در برگیرد،اما مهم بودن شهرهای آسیایی وافزایش اهمیت برخی مراکز شهری آمریکای لاتین،ابعاد جدیدی را به نظریه پردازی مربوط به شهرهای درحال توسعه در عصر جهانی شدن افزوده است.پژوهش حاظر بر آن است تأثیرات جهانی شدن را در زمینه های مختلف سیاسی،اجتماعی وجمعیتی وفرهنگی را در کشورهای درحال توسعه مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد.روش مورد استفاده در این پژوهش تطبیقی است یعنی به بررسی تأثیر فرآیند جهانی شدن وچالش های آن در کشورهای درحال توسعه و روندها،رویدادها واثرات مثبت ومنفی کلان شهرهای جهان سوم بااستفاده از روش مطالعه تطبیقی باتکیه بر مطالعات استادی وکتابخانه ای پرداخته است.نتایج پژوهش نشان می دخد که با تشدید فرآیند جهانی شدن شهرهای کشورهای درحال توسعه از لحاظ الگوهای مصرف،فرهنگ عمومی ومحیط ساخته شده به همتای غربی خود شبیه می شوند.

جهانی شدن،کشورهای در حال توسعه،مگاپلیس،پسامدرنیسم