طراحی وبهسازی جداره خیابان پایدار شهری با رویکرد اجتماع پذیری مکان(نمونه موردی:خیابان فردوسی ایلام)

خیابان فردوسی به عنوان یکی از قدیمی ترین معابر شهر ایلام از جایگاه ویژه ای در هسته ی مرکزی شهر برخوردار است.اما متأسفانه ارزش های فضایی خیابان که ریشه در مجموعه به هم پیوسته ای از عوامل اجتماعی،اقتصادی،کالبدی وترافیکی دارد،درچند دهه اخیر نادیده گرفته شده اند.دراین راستا اصلاح روند فعلی،تثبیت ارزش های فضایی خیابان،اجتماع پذیری وافزایش کارایی خیابان به عنوان محور اصلی پژوهش بااستفاده از روش تحلیلی-توصیفی مورد توجه قرار گرفته است.وجود مشکلات متعدد اجتماعی،اقتصادی منجر به فرسودگی کالبدی وکاهش کیفیت زندگی دراین منطقه گردیده،تاجایی که بسیاری از واحدهای مسکونی وتجاری فرسوده شده ونقش چندانی درحیات وکارایی خیابان ندارندواین امر سبب افت کیفیت سکونت شده وادامه روند فعلی موجب متروکه شدن فضاهای موجود وشکل گیری فضاهایی می گردد که فاقد احساس امنیت می باشند.درحال حاضر بدنه خیابان صورتی ناهماهنگ دارد.مضاعف براینکه آلودگی،شلوغی وازدحام ترافیک ناشی ازحضور ماشین مجالی برای حضور افراد پیاده وتجربه پیاده روی در مرکز شهر باقی نمی گذارد.مجموعه عوامل مذکور سبب گشته خیابان وکالبد همجوارش به مجموعه ای آشفته ونابسامان مبدل شوند وبدین ترتیب شرایط دشواری برای اصلاح فضایی خیابان پدید آمده است.پژوهش حاضر در مورد طراحی وبهسازی جداره های شهری خیابان فردوسی ایلام صورت گرفته است وتلاشی است درجهت ساماندهی بافت موجود وایجاد یک الگو درمرکز شهر به طوریکه پاسخگوی نیاز امروز نیز باشد.اهمیت این خیابان به عنوان عنصری شاخص درشهر وتخریب وفرسوده شدن این جداره ها بر اثر مرور زمان بازنگری دقیق تری را می طلبد.انتظار می رود با بهره گیری از ابزارهای مؤثر درجهت ایجاد انگیزه مشارکت وبازگرداندن روح زندگی به این خیابان که از بنیادی ترین ابعاد بجتماعی توسعه می باسد ومتأسفانه کمتر ملحوظ گردیده،راه برای باز زنده سازی آن هموار گردد.

Keywords:

بهسازی , جداره شهری , خیابان پایدار , اجتماع پذیری