زهرا سرگزی - کارشناس ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشگاه زابل
اکبر کیانی - دانشیار جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشگاه زابل
سمیه پهلوان - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیاوبرنامه ریزی شهری،دانشگاه زابل
فااطمه صالحی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشگاه زابل

امروزه نگاه به فضایهای عمومی،به عنوان یک ضرورت اساسی دربرنامه های توسعه شهری حکایت از بازتولید این فضاها درتقویت وجهه فرهنگی،اجتماعی شهر دارد.هنرعمومی،به عنوان هنر تلفیق شده بافضای عمومی شهرها که در پارک های شهری،خیابان ها،ساختمان های عمومی،مجموعه های مسکونی وهرفضایی که مردم در آنها کار کرده،زندگی می کنند و اوقات فراغت خود را می گذرانند اتفاق می افتد،مفهومی جدید نیست،اما برنامه ریزان وطراحان شهری وکسانی که برای شهر به سیاستگذاری می پردازند،باید آن را به مثابه یک عامل قدرتمند وتأثیرگذار درشهر که می تواند ارتقاء بستر فیزیکی،اجتماعی،اقتصادی وفرهنگی شهرها وفضاهای عمومی را باعث شود،درنظر گیرند.یکی از مکان های مشترکی که همه مردم جهان درآن مشترک هستند،بازار نام دارد.ولی آنچه بازار ایرانی را از سایر بازارهای جهان متمایز ساخته ویا می توان گفت برتری داده،این است که اصول طراحی وکاربرد آن تبدیل به الگو وسرمشقی برای بازارهای جهان شده تاآنجا که لغت Bazaar به قاموس مغرب زمین هم راه پیدا کرده وبرای خود تعریف منحصر به فرد ومشخصی دارد.هدف تحقیق شناخت درونمایه های همگن وتشابه بازارهای ایران وهمچنین تأثیر آنها بر بازتئلید اجتماعی هنر بوده است.دراین پژوهش بازارهای تهران،شیراز،اصفهان واراک مورد بررسی قرار گرفته اند ونتایج حاکی از سازگاری آنها بااقلیم وفرهنگ ملی بوده است.درعین حال تأثیر اینگونه بازارها بر بازتولید اجتماعی هنر قابل توجه ومشخص است.

فضای عمومی،هنر،عمومی،بازار،بازارهای تهران