دی کانستراکشن،مقدمه ای بر راهبرد مصالح پایدار

هدف از طراحی ساختمان پایدار کاهش آسیب آن برروی محیط ومنابع انرژی وطبیعت است.ساختمانی که کمترین ناسازگاری ومغایرت را بامحیط طبیعی پیرامون خود ودر پهنه وسیع تر بامنطقه وجهان دارد.بنابراین استفاده معقول از منابع طبیعی واصول اکولوژیکی به حفظ منابع طبیعی محدود وکاهش مصرف انرژی کمک نموده وباعث بهبود کیفیت محیطی می شود.توجه به مسائل زیست محیطی درسطح جهان،پس از توسعه صنعتی در اردپا وآثار ناهنجار زیست محیطی آنها آغاز شد.یکی از مهمترین جنبش های فکری پیشتاز در نیمه دوم قرن بیستم،که در فرانسه وآمریکا مطرح شد دیکانستراکشن است.نظریه پردازان ومعماران این سبک در پی یافتن ویژگی های تازه ای برای معنا وهمچنین راه های تازه ای برای پیوند بنا،مکان وفضا با تاریخ،زندگی امروز وزندگی فردا هستند.درواقع درکانستراکشن روشی است که بجای تخریب بکار می رود وبرای ساختمان هایی که باید تخریب وتجزیه شوند ونیز برای مصالحی که باید بازیافت شده ودوباره استفاده شوند مناسب است.دیکانسترکشن انرژی نهان مصالح را حفظ می کند،بنابراین ورودی انرژی مصالح را توسط پردازش وتولید دوباره مصالح کاهش می دهد.این نتایج درکانستراکشن را در کشورهایی که ضایعات زیادی از فعالیت های تخریب وخطرهای طبیعی از قبیل زلزله وآتشفشان دارند،رویکردی باارزش می سازد.

Keywords:

بازیافت مصالح , جداسازی , ساختمان پایدار , دیکانستراکشن , محیط زیست