مهنوش گودرزی - کارشناس ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات لرستان
غلامرضا اکرمی - استادیار دانشکده معماری،پردیس هنرهای زیبا،دانشگاه تهران

امروزه روش های نادرست ساخت وساز در جامعه باعث لطمه زدن به محیط زیست اطرافمان شده است وباعث شده که محیط زندگی ناسالم شود.برای ایجاد ساخت وساز مناسب وحفظ محیط زیست،مصالح بکار رفته در ساختمان ها نقش بسزایی دارند.یکی از خصوصیات معماری ایرانی استفاده از مصالح محلی یا به اصطلاح مصالح بوم آورد است چراکه این مصالح بصورت ترکیب نشده وخالص مورد استفاده قرار می گرفتند وپس از تخریب مجددا به چرخه طبیعی باز می گشتند.امروزه،مصالح ساختمانی نوین به دلیل خواص مکانیکی خوب،بیشترین کاربر را در ابنیه های امروزی دارند،اما از آنجا که طبیعت توان تجزیه وبازیافت آنها را نداشته،این مصالح به صورت زباله در طبیعت باقی می مانند وشاهد این مسئله می باشیم که پسماند آنها تبدیل به یکی از مسائل ومعضلات عصر حاضر در رابطه با محیط زیست شده است.دراین مقاله،ابتدا به بررسی مصالح ساختمانی مورد استفاده درگذشته وامروزه پرداخته ودر پی یافتن بهترین پاسخ به این پرسش می باشیم که آیا می توان مصالح ساختمانی را به سوی مصالح پایدار سوق داد ودر این رابطه،معماران می توانند کمکی به حفظ محیط زیست کنند؟این پژوهش به لحاظ هدف از نوع کاربردی وبه احاظ ماهیت و روش از نوع بنیادی بوده وروش گردآوری اطلاعات،میدانی وکتابخانه ای می باشد.نتیجه کلی دراین تحقیق نشان می دهد که باطراحی های اندیشمندانه معماران درجهت پایداری واستفاده از مصالح پایدار،می توان درجهت کاهش نشر آلاینده های هوا وگازهای گلخانه ای،کاهش هزینه نگهداری ساختمان ها،حفظ محیط زیست و درنهایت رسیدن به معماری پایدار گام های موثری برداشت.

مصالح بومی،مصالح پایدار،محیط زیست،توسعه پایدار