مهدی عامری فرد - کارشناسی معماری،پست الکترونیک

معماری را هنری تعریف کرده اند که معمار یا معماران در فرآیند شکل دادن به فضا به اقتضی سنن وارزش ها وفرهنگ به دست می دهند.سابقه معماری ایران به حدود هزاره هفتم قبل از میلاد می رسد.از آن زمان تاکنون،این هنر پیوسته در ارتباط با مسائل گوناگون،توسعه وتکامل یافته است.با گذشت سالیان دراز وباگذر از دوره های مختلف فرهنگی وتاریخی،میراثی که برای معماران امروز برجای مانده،مبانی نظری ریشه دار در فرهنگ وهنر این مرز وبوم است که از نظرها غافل مانده.رنگ باختن مفهوم هویت دردی است که معماران بدان گرفتار است.مقوله ای به نام هویت سابقه ای به بلندای تاریخ دارد.فرم هایی که در پی تکرار وتقلید شکل می گیرند،معماری را گرفتار دور باطلی کرده که رهایی از آن،نیازمند تفکری عمیق در چرایی رسیدن به این نقطه وجست وجو برای یافتن راه حلی عملی است.یکی از دلایلی که باعث شده است معماری در یافتن هویت خود سردرگم باشد این است که اکنون اندیشه ی بانی این معماری که دچار فقدان هویت شده،چندان روشن نیست وشرایط امروز باگذشته متفاوت است.در آن دوران تفکر فلسفی معینی حاکم بود ولی امروزه در حوزه اندیشه با بلاتکلیفی هویت مواجه ایم.از آن زمان که انسان احساس کرد باید به کیستی وچیستی خود دربرابر طبیعت وماورای طبیعت پاسخ گوید،هویت متولد شد.دستیابی به معماری باهویت،موضوعی بسیار پراهمیت در معماری معاصر است.تلاش در این راستا در حرکت بسوی معماری وشهرسازی،پاسخی به نیازهای معنوی انسان ها،در کنار تمامی نیازهای مادی ایشان است.در این مقاله ضمن بررسی جایگاه هویت در معماری،به بررسی فرهنگ از دیدگاه نظریه پردازان پرداخته می شود.

معماری،هویت،فرهنگ،معماری مفهومی