ارزیابی نقش عوامل اقلیم و طبیعت در شکل گیری معماری پایدار

به جرأت می توان گفت که اقلیم و چگونگی تأثیر شرایط آب و هوایی بر شکل گیری بنا از جمله ارکان محدود معماری است که از ابتدای ساخت سرپناه توسط بشر مورد توجه قرار داشته و با گذشت زمان و تغییر سبک ها و جنبش ها و تعاریف زیبایی وهنر، و تحول نیازها و نگرش ها و گسترش فضاهای معماری، اصل این نیاز دستخوش دگرگونی و تغییر نشده است. موضوع توسعه ی پایدار از مباحثی است که اخیراً در علوم و حرفه های مختلف، از جمله معماری و شهرسازی مطرح شده است. به طور کلی مفاهیم توسعه ی پایدار در سه حیطه، مطرح می شود: پایداری محیطی، پایداری اقتصادی و پایداری اجتماعی. پژوهش حاضر، رویکردی است تحلیلی توصیفی که بر آن است تا با روش مطالعات کتابخانه ای، معیارهایی را که برای دستیابی به یک معماری پایدار نیاز است، تبیین نماید و علاوه بر آن، به بررسی ویژگی هایی مانند تأثیر اقلیم، زمین و طبیعت، در طراحی پایدار برای رسیدن به هدف که همانا دستیبای به توسعه ی پایدار، حفظ زمین و منابع انرژی آن است، بپردازد. معماری پایدار که در واقع زیرمجموعه ی طراحی پایدار است، یکی از جریان های مهم معاصر است که عکس العملی منطقی در برابر مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. مصرف منابع انرژی در کمترین حد ممکن، استفاده از مصالح تجدیدپذیر، حفاظت و عرضه ی انرژی وبازیافت کامل آن بدون ایجاد آلودگی، کاهش مصرف منابع غیرقابل تجدید، توسعه ی محیط طبیعی، حذف یا کاهش مصرف مواد سمی و یا آسیب رسان بر طبیعت در صنعت ساختمان سازی، از جمله ویژگی های طراحی پایدار به شمار می روند.

Keywords:

توسعه پایدار , معماری پایدار , طراحی اقلیمی , بستر و محیط