امیر زهرایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری
علی زهرایی - عضو هیئت علمی دانشگاه غیرانتفاعی میرعماد، واحد قزوین، گروه معماری

در اواخر دهه 1960 و در اوایل 1970 نظریه معماری با داعیه های جدید پدید آمد که از دل این نهضت و در طول مسیر آن نظریه، پسامدرن، شاخص ترین معماران به ظاهر انقلابی را همراه خود ساخت. این نظریه در هر شکل خود، اصولی چون تاریخ گرایی، احیای مستقیم و مردمی و سنت گرایی، بوم گرایی، مفهوم گرایی، استعاره و مابعدالطبیعه و جز آن را پذیرفت. این نظریه در ابتدا از معماری آغاز و سپس در تمام زمینه های فلسفی و هنری تعمیم جهانی یافت، اما در معماری عمر طولانی نداشت - هر چند اثرات آن تا به امروز باقی است - سپس این نظریه جای خود را به نظریه دیگری، یعنی دیکانستراکشن یا دیکانستراکتیویست داد. این پدیده نوظهور به نحوی از حیطه معماری رخت بر بست و در یکی دو دهه اخیر نظریه، معماری پایدار، پیش کشده شد: تغییراتی که با توجه به معیارهای زیست اقلیمی و پایداری پدید می آیند، هر روز اهمیت بیشتری می یابند. سخن از پایداری در معماری را می توان به تصور و طراحی ساخت و سازهای آینده تعبیر کرد آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان، بلکه با پایداری و حفظ سیاره و منابع انرژی آن. بدین ترتیب این گونه به نظر می رسد که پایداری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن مواد و منابع در دسترس، بیش از هدر دادن یا نادیده گرفتنشان، با کارایی بیشتری به کار گرفته شوند. به طور خلاصه، منظور از بوم شناسی ساختمان این است که بر قابلیت ساختمان برای تلفیق عوامل محیطی و جوی، و تبدیل آنها به کیفیت های فضایی و آسایش و فرم، تمرکز گردد. آنگونه که ملاحظه می گردد، معماری پایدار تأییدی است بر روابط معماری و فعالیتهای وجودی حیات آدمی، سیاست جوامع و رویدادها، واقعیت ها و مرجعیت ها و چیزی به همان اندازه مقاومت مردان و زنان و نهضت های اجتماعی در برابر جریان هایی که این وقایع را نادیده می گیرند.

معماری پایدار، توسعه پایدار، ساختمان هوشمند، اصول طراحی معماری پایدار، فن آوری ایزومکس