عیسی پیری - دانش آموخته دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز
الی ناز بابایی - دانش آموخته کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز
حامد روشنایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه فردوسی مشهد

توسعه پایدار مدلول نگرانی از پایانی توسعه و حتی پایان کره زمین و اکوسیستمها تحت انگاره مسلط اندیشه لیبرالیسم نئوکلاسیک و مارژینالیسم بازار است که با تکیه بر مفاهیم اقتصاد کلاسیک آدام اسمیت و اندیشه گران روشنگری نظم فنی بازار را مبنای نظم گسترده تر اجتماعی - فرهنگی می داند. با گذار از تسلط عناصر اقتصادی به ترکیبی از شاخص های اقتصادی، فرهنگی و اکولوژیکی، در دنیای کنونی توسعه به معنای عام و توسعه پایدار به معنای خاص بیشتر به شاخص های اجتماعی - فرهنگی و عناصر دانایی و دانش مدار نزدیک می شود و باعث بهبود کیفیت زندگی می شود. این مقاله به مفهوم توسعه پایدار و عناصر بنیادین آن پرداخته و مدلی نظری ارائه می دهد. الگوی توسعه پایدار شهری در ایران منتج از احیا سیستم های بومی و طبیعی، حفظ فرهنگ بومی و محلی، مشارکت مردمی در سلامت اجتماعی است و نهایتاً شاخصهای دوازده گانه در کلاسهای سه گانه برای سنجش سطح توسعه پایدار شهری در ایران ارائه شده است.

توسعه، پایداری، توسعه پایدار، جامعه پایدار، سلامت اجتماعی، پایداری اجتماعی، شهرنشینی پایدار