گردشگری و توسعه پایدار شهری

بطور کلی توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار، سازنده و نظام وار انسان با انسان (در ابعاد مختلف) و انسان و محیط (در بعد طبیعی - اکولوژیکی) آن می باشد. تعاملاتی که بر اثر آن در طول زمان شهر، از نظر زیست محیطی قابل سکونت، از نظر اقتصادی با دوام، از نظر اجتماعی همبسته و از نظر کالبدی زیبا و دیدنی می گردد. سیاست های کلان گردشگری باید همراه با منابع و مصالح محیطی طرح و اجرا شوند. در غیر اینصورت، گسترش این صنعت می تواند در منابع طبیعی، ملی و حتی میراث فرهنگی اثرات مخربی بر جا بگذارد. برای حفاظت بهتر از محیط زیست مورد استفاده این صنعت و حرکت کردن در جهت توسعه پایدار، باید زمینه ای معقول و منطقی فراهم کرد. در این رابطه، سه پایداری بوم شناختی، پایداری فرهنگی - اجتماعی و پایداری اقتصادی باید در ارتباط با توسعه صنعت گردشگری مورد توجه قرار گیرد. این موارد که در مقوله سیاست های توسعه پایدار گردشگری مطرح می شوند، باید توسط مسئولان ذیربط به مرحله اجرا درآیند؛ زیرا هیچ چارهای جز این نیست که راهبردهای سازگار بین توسعه گردشگری و محیط زیست برقرار شود. بر این اساس مقاله پیش روبرو آن است تا اثبات گر این واقعیت باشد که گردشگر بعنوان عنصری هوشمند و انسانی و به منزله ورودی یک سیستم شهری می تواند موجب اثرات مثبتی در ابعاد مختلف مکانی - فضایی و زمینه ساز توسعه پایدار شهر گردد. ضمن اینکه شهر و مدیران شهری نیز در ارتباطی متقابل و در راستای بسترسازی مناسب جهت حداکثر بهره گیری از مزایای مذکور، ناگریز از تأمین ساخت ها، زیرساخت ها و تعریف کارکردهای مناسب و متناسب در شهر و پسکرانه آن می باشند.

Keywords:

گردشگر , گردشگری , توسعه پایدار شهری , فضای شهری , طبیعت گردی