ارزیابی توانمندی ژئومورفوسایت ها در توسعه پایدار گردشگری بر اساس مدل رینارد (مطالعه موردی:شهرستان دلیجان)

درکشورایران به رغم وجود ژئومورفوسایت های متنوع یا مکان های ژئومورفولوژیک ویژه درزمینه ارزیابی قابلیت این چشم اندازها و جنبه های برنامه ریزی آن همواره یک خلاء بزرگ درروند پایدار و نظام مند آنها احساس میشود شهرستان دلیجان به عنوان یک نمونهه کامل دارای ژئوسایت های درخورتوجه و بکری است که به عنوان یک ناحیه مستعد بهمنظور توسعه پایدارگردشگری قلمداد گردد دراین پژوهش سعی برآن است که بابکارگیری مدل ژئومورفوتوریستی رینارد مناسب ترین مکانهای ویژه ی ژئومورفولوژیکی درزمینه توسعه پایدارگردشگری ارزیابی و برگزیده شود مدل مورد استفاده بردوموضوع ماهیت علمی و مکمل همراه با ارایه زیرمعیارهای مختلف تاکید می کند نتایج نهایی حاصل ازارزیابی ژئومورفوسایت ها برطبق روش رینارد حکایت ازقابلیت های بیشتر سایت های غارچال نخجیر و آبشارگیسو جهت توسعه گردشگری است برطبق نتایج بدست امده درمجموع سایت غارچال نخجیر بالاترین امتیاز را کسب کرد بطوریکه ازنظر معیارهایی چون ویژگیهای ژئومورفولوژیکی نحوه دسترسی و به ویژه میانگین ارزش گردشگری بیشترین قابلیت گردشگری پایداررا داراست ضرورت شناخت ظرفیت های محیطی و میزان پایداری که موضوعی محوری دربرنامه ریزی های محیطی است ازساختارروش شناسی و نتایج حاصله قابل برداشت است

Keywords:

ژئومورفوسایت , گردشگری , توسعه پایدار , روش رینارد , شهرستان دلیجان