سعید فتحی
مریم نجفیان

از دهه ۵۰ میلادی، با افزایش شرکت ها و مؤسسات بازرگانی و ایجاد پیچیدگی در روابط اقتصادی و تجاری، وظایف امور مالی به صورت چشم گیری تغییر یافته است. از سوی دیگر پیشرفت تکنولوژی و تغییرات محیطی وسیع باعث شتاب فزاینده اقتصاد شده و به علت رقابت روزافزون شرکت ها، محدودیت های سودآوری و میل به ورشکستگی افزایش یافته است. مطالعات متعددی به شناسایی عوامل مؤثر بر ورشکستگی یا عوامل پیش بینی آن پرداخت هاند. از جمله این عوامل م یتوان به شاخص های نقدینگی، شاخص های ریسک اعتباری، شاخص های سودآوری و مواردی از این قبیل اشاره کرد. اما یکی از عوامل مؤثر بر ورشکستگی که در پیش بینی آن نیز نقش اساسی دارد، ساختار تأمین مالی شرکت هاست. لذا، در این مقاله سعی برآن است تا با بررسی مطالعات گذشته که در آن به عوامل و نشانه های ورشکستگی پرداخته شده است، جایگاه مکانیسم های تأمین مالی مورد تحلیل قرار گیرد. نتایج نشان می دهد که معیارهای تأمین مالی همراه معیارهای سودآوری، بیشتر از سایر معیارها مورد استفاده پژوهشگران قرار گرفته است. از طرفی در میان شاخص های تأمین مالی، نسبت بدهی از سایر نسبت ها بیشتر به کار گرفته شده است. در بررسی قدرت پیش بینی عوامل ورشکستگی، چارچوب تأمین مالی بیشترین قدرت را در پیش بینی ورشکستگی داشته و توان پرداخت بهره بیشتر از سایر معیارهای تأمین مالی توانسته است این نقش را بازی کند.

تأمین مالی، ساختار سرمایه، ورشکستگی، نسبت اهرمی، متا آنالیز