پرستو محمدی - استادیار گروه مهندسی سیستم های اقتصادی اجتماعی دانشگاه تربیت مدرس
مهرناز حیدری - دانشجوی دکتری مهندسی صنایع دانشگاه تربیت مدرس

سرمایه گذاری خطرپذیر یکی از شیوه های تامین مالی شرکت های نوپا می باشد. از ویژگی های این نوع سرمایه گذاری، بروز عدم تقارن اطلاعاتی میان سرمایه گذار و شرکت نوپا است. زیرا امکان دسترسی به اطلاعات به یک اندازه و بدون هزینه برای هر دو طرف قرارداد سرمایه گذاری وجود ندارد. بروز عدم تقارن اطلاعاتی در ارتباط میان سرمایه گذار خطرپذیر و شرکت نو پا می تواند باعث ایجاد مسائلی از قبیل تقارن اطلاعاتی در ارتباط میان سرمایه گذار خطرپذیر و شرکت نو پا می تواند باعث ایجاد مسائلی از قبیل مسأله مسؤولیت گریزی، مسأله انتخاب معکوس و مسأله ممانعت شود. به منظور تنظیم قرارداد مناسب میان سرمایه گذار خطرپذیر و شرکت نوپا و رفع مسائل یادشده، لازم است شرایط و تدابیری در قرارداد درنظرگرفته شود. آشنایی با ابزارهای نظارتی، انگیزشی، کنترلی و کارکردی در این نوع قراردادها و درک چگونگی اثر آن ها و جایگاه بکارگیری آن ها می تواند عوارض ناشی از بروز عدم تقارن اطلاعاتی را در تعامل میان سرمایه گذار و سرمایه پذیر کاهش دهد. هدف از این مقاله، علاوه بر معرفی ابزارهای قراردادی یادشده، ارائه شمایی طبقه بندی شده از نقطه اثر و مورد بکارگیری این ابزارها می باشد.

سرمایه گذاری خطرپذیر، عدم تقارن اطلاعاتی، قرارداد کارآ