خضر شمسی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد سمنان
مهدی نصیری - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد سمنان

مسکن یکی از اساسی ترین نیازهای زندگی انسان هاست و به عنوان کوچکترین عنصر تشکیل دهنده ی سکونتگاه ها و بوجودآورنده یکی از پدیده های جغرافیایی به شمار می رود. برخورداری از مسکن مطلوب جدا از برنامه ریزی، تحلیل داشته های ما در این زمینه را می طلبد. بنابراین پرداختن به شاخص های مسکن به عنوان اصلی ترین ابزار برنامه ریزی را می توان از حساس ترین مراحل برنامه ریزی دانست. در مقاله حاضر سعی بر این است که به ارزیابی کیفیت مسکن در سطح شهرستانهای استان مازندران بر اساس آمارهای موجود پرداخته شود. برای دست یابی به این مهم شاخص های قدمت، دوام، نرخ تخریب و نسبت تعداد اتاق به هر نفر محاسبه گردیده و در همین راستا شاخص ترکیبی کیفیت مسکن برآورد گ ردیده و برای نتیجه گیری نهایی به استخراج شکاف درون منطقه ای وضعیت مسکن در استان برحسب مقیاس شهرستان در دو مقطع زمانی 1375 و 1385 پرداخته ایم. تا در نهایت توانسته باشیم شهرستانهای بحرانی از لحاظ وضعیت کیفی مسکن را شناسایی و راهبردهای متناسب با ضعف کیفی مسکن در سطح استان را ارائه کنیم.

برنامه ریزی مسکن، شاخص های کیفی، مقایسه تطبیقی، استان مازندران