محسن فیضی - استاد دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشکده معماری و شهرسازی
جواد احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت ایران، گرایش معماری پایدار
معصومه احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه شهید بهشتی

امروزه پرسش اصلی طراحان در رابطه با نتایج اکولوژیکی فعالیت های خود بروی محیط طبیعی است که چگونه بایستی محیط مصنوع را طراحی کرد که طبیعت را تخریب نکند. با توجه به شرایط بحرانی انرژی و زیست محیطی عصر حاضر، ضروری است که بجای تقلید تکنیک های فنی معماری پایدار، کمی ریشه ای تر به موضوع پرداخته وپاسخ را نه در خود طراحی بلکه در نوع نگاه به بدان جست. دلیل نابسامانی های معماری موجود را می توان در عدم آگاهی کافی طراحان از شرایط حاضر و ناتوانی در دسته بندی و ساماندهی اطلاعات گسترده معمارانه خود و زمینه طراحی در رابطه با اصول پایداری مرتبط دانست. اینکه مشکل را می توان در نبود یا نقص یک روند طراحیتخصصی و ک لنگر و عدم وجود رویکردی خاص طراحی پایدار از جانب طراحان ربط داد. یک طراحی صحیح چه در محیط آموزشی و چه در بازار کار معماری، نیازمند فرایندی صحیح و منظم از آغاز تا پایان است. پرسش اصلی این پژوهش استدلال منطقی با رویکرد کیفی- تفسیری و با شیوه کتابخانه ای، این است که چگونه می توان با مشخصکردن مسیری برای طراحی و تقویت شالوده نظری و دقت طراح در مراحل اولیه طراحی به صورت گام به گام، درصدد بهبود و توسعه معماری پایدار حرکت کرد؟ فرض اصلی این است که هر چه اصول طراحی دقیق تر و از پیش تعیین شده تر باشند بهتر می توان به نتایج مطلوب رسید و چنین اصولی را می توان در طراحی زیستی یافت. هدف این کار ارایه و معرفی فرایندی از طراحی نوین معماری پایدار با عنوان طراحی اکولوژیکی یا طراحی زیستی است که از پایه گذاران اصلی آن، معمار مالزیایی «کن یانگ» می باشد. و در نهایت، جدولی نشانگر فرایندی دو مرحله ای این روش طراحی استخراج شده تا طراح را قادر سازد با دیدی بسیار دقیق و طبقه بندی شده در رابطه با موضوع کار، به نتایج مطلوب تر برسد.

اکولوژی، محیط مصنوع، معماری پایدار، طراحی زیستی