روح الله تولایی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه کردستان
محمد اعظمی - مهندس شهرساز، دانشگاه کردستان
کیومرث حبیبی - دکتری شهرسازی، استادیار گروه شهرسازی دانشگاه کردستان

زلزله همیشه به عنوان پدیدهای تکرارپذیر در طول تاریخ وجود داشته و در آینده نیز وجود خواهد داشت. وقوع چنین حادثهای در بیشتر موارد تأثیرات ویران کنندهای بر سکونتگاههای انسانی برجای گذاشته و تلفات سنگینی بر ساکنان آنها تحمیل کرده است. این در حالی است که بافت قدیمی و فرسوده شهرها جزء آسیب پذیرترین نواحی شهری در برابر مخاطرات طبیعی میباشند. عدم توجه به مقاومسازی، باعث تشدید میزان آسیب پذیری این بافتها گردیده به نحوی که در برابر کوچکترین حوادث طبیعی و مصنوع بیشترین خسارت را متحمل می شوند. این پژوهش که بر مبنای رویکردی تحلیلی، کمی پایه گذاری شده است به دنبال آن است که با استفاده از مدل فازی آسیب پذیری محله قرادیان به عنوان یک محله قدیمی و فرسوده در شهر سنندج از طریق شاخص های فرسودگی و مداخله پذیری به منظور ارائه راهکارهایی جهت کاهش آسیب پذیری این گونه بافتها در برابر خطرات زلزله و دستیابی به پایداری شهری را بررسی و تحلیل نماید. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که تراکم جمعیتی بالا، بالا بودن بعد خانوار، پایین بودن مالکیت ساختمان، ضریب اشغال بالا، کوچک بودن قطعات، معابر با عرض کم و بن بست، عدم دسترسی به فضاهای باز و مناسب و عمر بالای ساختمانها و مقاومت پایین سازه ها در برابر زلزله از ویژگی های این محدوده است.

پایداری شهری، آسیب پذیری، مدیریت بحران، مدل فازی