مصادیق معماری پایدار در معماری بومی سىتی ایران

امروزه توسعه پایدار و توجه به آن از مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین الملل تبدیل شده است. این توسعه بیش از هر زمان دیگر بوسیله نیروهای اقتصادی شکل می گیرد. معماران و شهرسازان بسیاری بدنبال رعایت اصول و قواعد خاص در زمینه ساخت و ساز و ارائه راهکارهای نوین جهت کاهش انرزی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی تلاش می کنند. بیم از عوامل مخاطره انگیز توسعه پایدار در جوامع بشر بصورت کلی نگر، توجه متخصصان گروه های مختلف به عوامل آلوده کننده محیط زیست، رشد جمعیت، کمبود انرژی، مصرف بی رویه انرژی و کثرت آلودگی محیط متخصصان امور معماری و شهرسازی را وادار به توجه بیشتر نموده است. روند رو به رشد شهرنشینی و تغییر وضعیت زندگی و محل زندگی نسبت به گذشته، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به زیباشناختی، طرح، نقشه، مصالح، اجراء و حفظ طبیعت و محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه بوده است. فنون و قواعد بکار رفته در معماری بومی و سنتی ایران، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در ود به وضوح دارد. این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی شمال کشور در منطقه گرگان، بر اساس اسناد و مطالعات کتابخانه ای و کارمیدانی تهیه شده است. هدف از آن استفاده از معیارهای معماری پایدار سنتی، همچنین مصادیق توسعه پایدار جهت توجیه پذیر نمودن در شرایط کنونی می باشد.

Keywords:

توسعه پایداری , معماری سنتی ایران , اقلیم , مفاهیم نوین