حسین ذولفقارزاده - استادیار دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، دانشکده معماری و شهرسازی، قزوین، ایران
سما مدیرروستا - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران

متأسفانه امروزه برخی از افراد مشکلاتی مانن افزای جمعیت و کمبود زمین را بهانه ای در جهت نابودسازی معماری بومی ایران قرار داده و سطح شهرها و روستاهای کشور را از آپارتمان هایی بی روح پوشانده اند که باعث نابودسازی محیط زیست و فضاهای طبیعی اطراف شده است. در گذشته در معماری بنا به همه چیز توجه می شده است. احترام به طبیعت، حفظ آرامش، خلوت و امنیت از ویژگی های اصلی بناهای ساخته شده در سکونت گاه های بومی گذشته می باشد. هر آنجه در داخل و خارج بنا ساخته می شده، فلسفه و علت خاصی داشته و هیچ چیز تنها بر پایه زیبایی صرف ایجاد نمی شده است. از آنجا که معماری هر قوم و ملتی برگرفته از محیط جغرافیایی آنان بود و فرهنگ، آداب و سنن جامعه و شیوه نگرش مردم به زندگی را در خود منعکس می کند، باید درنظر داشت در توسعه شهری پایدار مناطق اطراف سکونت گاه های بومی، توجه به فرهنگ، ویژگی های بومی و تجربیات گذشتگان مسئله ای مهم بوده و این موضوع از مسائل قابل بحث در زمینه ی پایداری می باشد. این مقاله برخی از روش ها و تکنیک های کلیدی در طرح توسعه شهری پایدار سکونت گا ه های بومی پلکانی، در مناطق کوهستانی نظیر ابیانه را با تأکید بر پایداری زیست محیطی ارائه می دهد.

سکونت گاه های بومی پلکانی، توسعه شهری پایدار، راهکارهای توسعه پایدار، پایداری زیست محیطی