توسعه پایدار شهری به وسیله باززنده سازی بناهای تاریخی و توسعه گردشگری (نمونه موردی: کاروانسرا)

شهر گرایی و توسعه شهرنشینی به زایش توریسم و جهانگردی کمک کرده است و ضرورت سازماندهی مراکز تفریحی و گذراندن اوقات فراغت را برای جمعیت شهرها سبب گ ردیده است. از سویی دیگر حضور بنای تاریخی در شهرها موجب می گردد که درباره فرهنگ و معماری گ ذشته بیشتر بدانیم زیرا که نمادی از هویت فرهنگی و بقای مردم آن منطقه و همچنین بخشی ازمیراث آنان محسوب می شود. با توجه به اینکه آثار هنری و تاریخی با گذشت زمان و عوامل مخرب آسیب دیده و فرسوده می گردند، لذا به نظر می رسد که مرمت، حفظ و نگهداری این گونه آثار یکی از مهمترین برنامه های هرجامعه ای است که صاحب چنین آثار با ارزشی می باشد. بنابراین حفظ بناهای تاریخی فعالیتی است که ضرورت آن در کل زندگی انسان احساس می شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر توریسم تاریخی- فرهنگی بر توسعه تحولات اقتصادی- فیزیکی- اجتماعی- فرهنگی و محیطی است. آنجه از انجام این تحقیق بدست آمده است نشان می دهد که مناطق تاریخی می توانند بعنوان یکی از قطبهای گردشگری بیشتر مورد توجه گردشگران قرار بگیرند. در تجزیه و تحلیل فرضیات تحقیق نتایج بدین شرح است: در شهرهای تاریخی توریسم تاریخی- فرهنگی مؤثرترین راه در جذب گردشگران عمل می کند. اگر از تمام استعدادها و پتانسیل های گردشگری بهره گرفته شود قطعاً این صنعت بویژه گردشگری تاریخی- فرهنگی در توسعه پایدار شهری مؤثر است.

Keywords:

توسعه پایدار شهری , توریسم , جهانگردی , بناهای تاریخی , گردشگری