سهیل ایزدی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه کردستان
احسان اکبری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه کردستان

نمونه واقعی زندگی ساکنین یک شهر اعم از فعالیت های عمومی و خصوصی در خیابان های آن متجلی می یابد. این فضای شهری در صورت هر گونه اغتشاش عملکردی، تجربی- زیباشناختی و زیست محیطی نمی تواند پاسخگوی ایجاد محفلی سرزنده و خاطره انگیز برای فرایندهای اجتماعی- مکانی باشد. خیابان مدرس که یک خیابان مرکزی به شمار می آید، هر روزه حجم بالایی از ترافیک را تجربه می کند. از سویی جداره های این خیابان معماری دوره ی پهلوی را در خود جای داده است که در نتیجه ی عمر بالای این ابنیه، و عدم مرمت، تبدیل به بافتی فرسوده گشته است. علاوه بر این ساخت و سازهای دهه های اخیر، با بی توجهی به الگوی کهن و بومی این شهر، باعث ایجاد گسست بین جدارهی کهن و نو شده است. در این پژوهش بر آن است تا با گردآوری اطلاعات با روش تحلیلی- توصیفی و بررسی طرح ها و منابع کتابخانه ای و نیز م شاهدات میدانی، عوامل آسیب رسان خیابان مدرس در دهه ی اخیر را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد. نتایج بیانگر آن است که خیابان مدرس با وجود قابلیت های تاریخی، اقتصادی و اجتماعی مناسب، از نظر حفظ و مرمت جداره های کهن، تلفیق هماهنگ ابنیه ی نو و ک هنه، تعریض معابر و امر نوسازی و بهسازی از وضعیت مناسبی برخوردار نمی باشد.

جداره شهری، هویت، بافت کهن، نوسازی، تعریض معابر