پیاده راه عاملی برای توسعه پایدار شهری

امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی بدل گردیده است. در این میان، پیاده راه ها بدلیل ویزگی های خود در ایجاد تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی و تحریک اقتصادی نواحی پیرامونی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی از نقشی اساسی برخوردارند. این پژوهش سعی بر آن دارد تا نقش پیاده روی را به عنوان پاک ترین و طبیعی ترین گونه ترابری و پیاده راهها را که بستر اصلی این شیوه جابجایی در شهرها هستند، از ابعاد مختلف تأثیر گذار مستقیم یا غیر مستقیم همچون سلامت جسمی و روحی، مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در ایجاد توسعه پایدار مورد بررسی قرار دهد. اگرمردمان بیشتری در شهر پیاده روی را به رانندگی ترجیح دهند، مصرف سوختهای فسیلی کاهش یافته و در مقابل کیفیت هوا افزایش می یابد. علاوه بر این، ارتباطات اجتماعی بیشتر ناشی از ایجاد محدوده هی پیاده، سبب کاهش جرائم و نابهنجاری های اجتماعی می گردد و اتحاد اجتماعی را در برابر نیروی تهدید کننده جامعه افزای می دهد. ایجاد پیاده راهها موجب کاهش هزینه های عمومی و دولتی برای ایجاد زیرساختها، امکانات و تسهیلات در این محدوده ها می گردد. این محدوده ها از نظر توسعه پایدار فرهنگی تبدیل به رسانه آموزشی با قابلیت پوشش طیف وسیعی از افراد جامعه گردیده که در پرورش نسل آینده و انتقال فرهنگ بومی و شفاهی و افزایش ارتباطات رو در رو تأثیر می گذارد. همچنین راهپیمایی را به عنوان مناسب ترین شکل تأئید یا اعتراض متمدنانه در سراسر جهان دانست.

Keywords:

پیاده روی , پیاده راه , محدده های پیاده , تعامل اجتماعی , توسعه پایدار