ایجاد شهرهای پیاده مدار با کمک افزایش نفوذپذیری بافت (نمونه موردی: محله چیذر تهران)

در سالهای اخیر با تولید بیش از حد وسایل نقلیه وحت تر شدن شرایط دسترسی به آنها، تعداد کاربرانوسایل نقلیه افزایش یافته و محی های شهری هر روز به نفع این وسایل در حرال تیییرر هسرتند . بردناال ایرنجریان، در اغلب شهرهای ایران، محیط های شهری هر روز به نفع این وسایل در حال تغییر ه ستند. بدنبال این پیاده روی بسیار نامناسب است. همچنین با گسترش استفاده از وسایل نقلیه، تعاملات اجتماعی نیز بطور چشمگیری تضعیف شده اند و ارتباطات اجتماعی حاکم بر شهرهای گذشته در شهرهای امرروزی کمتر دیده می شود؛ از اینرو باید شرایطی فراهم گردد که مردم تشویق به پیاده روی در خیابانها گردند. از نقطه نظرر دانش شهرسازی، یکی از بهترین راهکارها در این زمینه افزایش نفوذپرذیری بافت های شهری می باشد؛ بطوریکه کاربران پیاده قادر باشند به راحتی در خیابانها تردد نموده و جلوی ورود وسایل نقلیه گرفته شود. محله چیذر شهر تهران از جمله بافتهای مسئله دار در خصوص نفوذپذیری می باشد. بافت های داخلی این محله نفوذپذیری کمی دارند و این عامل باعث می شود که افراد تمایل کمی به حرکت پیاده درون ان داشته باشند . در تحقیق حاضر نخست با محاسبه سطح سرویس معابر پیاده با استفاده از روش شبه هیدرولیکی، وضعیت ترافیک پیاده درون محله چیذر بررسی شده و سپس به منظور افزایش نفوذپذیری بافت آن، عرض محورهای پیاده مورد تعدیل قرار گرفته اند. همچنین، بلوک بندی های بافت این محله مورد تحلیل قرار گرفت و سپس میزان نفوذپذیری انها مشخص شده و با استفاده از تعیین میزان توان کاربران در پیاده روی، بلوک بندی مطلوب برای بافت مورد نظر پیشنهاد گشته است بطوریکه بتواند باعث حمایت از کاربران پیاده شده و شاخص های کیفی محورهای پیاده را ارتقاء بخشد. در انتها نیز ضوابط و راهکارهایی برای افزایش میزان نفوذپذیری محله ارائه شده است که می توان انها را در برنامه ریزی ها اعمال نمود.

Keywords:

نفوذپذیری , محله چیذر , شهر پیاده مدار , پیاده رو