علی محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری
شکرالله حسن زاده داودی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری
علی قلی زاده خراط - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری
مهدی شکری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری

توسعه پایدار ریشه های اکولوژیی و اقتصادی و فرهنگی- اجتماعی دارد، ولی با جستجو درباره ی معضلات پیش روی انسان معاصر و راه حل آنها در معماری پایدار، نقش طبیعت هر چه بیشتر آشکار می گردد. کاربرد مفاهیم پایداری و توسعه پایدار در معماری مبحثی به نام معماری پایدار و به تبع آن ساختمان سبز را به وجد آورده است. معماری ای که هدف آن، رسیدن به پایداری محیط انسان ساخت است. به عنوان بخشی از محیط زیست مورد بررسی قرار می گیرد، که می تواند تعین کنده رابطه سه گانه انسان، طبیعت و معماری باشد. وقتی به معماری و شهرسازی بومی مان با نگاهی فرازمانی می نگریم برخوردی آگاهانه با این موضوع می بینیم. این ساختمان سبز و زنده است که برای هر یک از مشکلات موجود راهکاری ارائه می کند اما بنای امروزه انگار یک قطعه بی جان و منفک از محیط است که نه تنها نشانی از زندگی ندارد بلکه می خواهد به زندگی طبیعت اطرافش هم پایان دهد و این جدای از حقیقت بنا و محیط می باشد. در تعریفی از ساختمان سبز، به عنوان یک موجود زنده و خودسازمان دهنده که می تواند تأثیر بگذارد، تأثیر بگیرد و در نهایت در بافتی بزرگتر و شهری، جامعه ای را شکل دهد در گذشته ی معماری و شهرسازی بومی شمال کشور کاملاً مشهود بوده است. می توان مصداق آن را در شهر آمل، بافت بومی پائین بازار جستجو کرد. لذا شناخت معماری بومی راهگشای رسیدن به الگوهای مناسبی در فضاهای معماری جدید است، که بایستی این الگو بازتعریف و راهکارهای گذشته این همانی شود، تا بتوان به ساختمان و معماری سبزی رسید که پایدار باشد و بتواند خود را با الگوهای فرهنگی و اقتصادی و زیست محیطی آینده هماهنگ کند، خ ود را سازمان دهد، خود را تولید کند و در نهایت بتواند سیستمی زنده و زندگی بخش و مفید در طول زمانی تاریخ باشد.

توسعه ی پایدار، معماری بومی، ساختمان سبز، آمل