بررسی عناصر پایداری در مساجد جامع سلجوقی اصفهان

شهر تاریخی اصهان همچون اغلب شهرهای سنتی ایران طی یک تکامل تدریجی و همساز با بسترهای اجتماعی، اقتصادی و طبیعی شکل گرفته است، توسعه ی شهری اصفهان بر اساس زمینه های فرهنگی و اقلیمی، باعث شکل گیری ویژگی های پایداری در ابعاد گ وناگون آن شده است، اما این شهر مانند سایر شهرهای بزرگ جهان با پدیده تغییر شرایط اقلیمی و مشکلات ناشی از آن روبه روست. مسجد به عنوان جزء م هم فضای شهری امروز اهمیت و جایگاه ویژه ای دارد که نیازمند ضوابط و دستورالعمل های معماران است. پژوهش حاضر بر این باور است که مساجد بومی اصفهان، ت عامل در خور توجهی با محیط خود برقرار ساخته اند؛ لذا تمهیدات و شگردهای معماری مساجد جامع اصفهان، گلپایگان، اردستان و زواره می تواند راه گشایی برای معضلات محیطی اصفهان باشد. با توجه به مطالعات انجام شده و نتایج حاصل از تحلیل های پژوهش می توان معماری این مساجد را آینه ای دانست که آموزه های ارزشمند و همراستا با اصول توسعه پایدار را دارد و با تکیه بر زبان مشترک این آثار (که یکی از اصول آن احترام به نعمت های طبیعی است) می توان آینده معماری اسلامی را دوباره سازی کرد و به دنبال آن شهری زیبا و عاری از آلودگی های زیست محیطی ناشی از ساخت و ساز داشت. پژوهش حاضر از نظر هدف بنیادی و از روش، تحقیق تاریخی بهره جسته است. همچنین جهت گردآوری داده ها از روش کتابخانه ای و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش کیفی بهره برده است.

Keywords:

توسعه پایدار , مساجد جامع سلجوقی اصفهان , اصول اقلیمی مساجد , آموزه های معماری سنتی