مهدی ملکی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمانشاه
ایرج شهروز تهرانی - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

اقلیم و زمین به عنوان بستری که معماری در آن شکل می گیرد سالها تأمین کننده فضای مورد نیاز برای ساختن از یک سو و فراهم کننده منابع انرژی و مصالح لازم برای ساخت بنا از سوی دیگر بوده است، این روند برای سالها ادامه داشته و تعادل میان میزان مصرف و تولید منابع برقرار بوده، اما بعد از انقلاب صنعتی بشر به استفاده بی رویه از منابع انرژی مزنی روی آورده است. بهره گیری از منابع انرژی ناپایدار نه تنها تأثیری سوء در راستای زوال محیط زیست دارد، بلکه ما را با وضعیت اجتناب ناپذیر نرخ شتابان تقلیل این منابع مواجه می سازد و این در حالی است که منابع تجدید پذیر انرژی به طور نامحدودی می توانند با کمترین آثار مخرب بر محیط زیست بر خلاف سوختهای فسیلی و هسته ای از ما در جهت تولید انرژیی مورد نیاز حمایت نمایند. در این مقاله طی یک ارزیابی، حوزه استفاده از منابع تجدید شونده انرژی و اشکال مربوطه برای ایران به نمایش در می آید که شامل انرزی آب، باد، خورشید، زمین گرمایشی و منابع مشابه در تولید التریسیته در پهنه کشور را شامل می شود و در ن هایت به اشاره اجمالی به انرژی های پاک (نانو) می پردازیم.

انرژی خورشیدی، معماری پایدار، بهینه سازی مصرف