مجید محمدی - استادیار پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله
سپهر غلامی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله

امروزه روش معمول در طراحی ساختمان ها به این صورت است که طراحی آن ها بر اساس بار های وارد و ضوابط نیرویی موجود در آیین نامه انجام می شود، سپس تغییر مکان مجاز با توجه به بند 2-5-4 یا تبصره ذیل این بند، در استاندارد 2800 تعیین می شود و با مقایسه آن با مقدار مجازآیین نامه، در صورت نیاز قسمت هایی از سازه تقویت می شود تا این ضوابط در همه طبقات برآورده شود. تا کنون ملاک خاصی برای یافتن مناسب ترین اعضایی که با تقویت آن، این ضوابط به بهترین شکل ارضا شود وجود ندارد و بنابراین به هنگام طراحی سازه چندین حالت برای ارضای ضوابط کنترل تغییر مکان وجود دارد که مطالعات گذشته نشان داده است اگرچه برخی از این تقویت ها ضوابط آیین نامه ها را ارضا کرده اند اما عملکرد لرزه ای سازه ها را با چالش مواجه نموده است. لذا در این خصوص ضمن ارائه راهکاری برای ارضای منطقی تر ضوابط کنترل تغییرمکان به طراحی دو سازه 10 و 12 طبقه فولادی لاغر مطابق استاندارد 2800 پرداخته و رفتار لرزه ای آن ها با یکدیگر مقایسه گردیده است. برای این منظور شاخص خرابی سازه ها پس از تحلیل تاریخچه زمانی غیر خطی و همچنین زمان دوام سازه ها ملاک مقایسه قرار گرفته است

ضوابط کنترل تغییر مکان، قاب خمشی فولادی ویژه، شاخص خرابی، روش زمان دوام