صفات مرتبط با عملکرد بیشتر ژنوتیپ های جو در محیطهای خشک

تنش خش کی به و یژه در دیمزارها یک ی از عوامل اصلی محدود کننده تولید در گیاه جو است. این تنش، با تاثیر همزمان بر روی بسیاری از صفات ، سبب کاهش عمل کرد دانه و پایداری آن می شود . شناسایی صفات مؤ ثر بر عمل کرد دانه به هنگام مواجهه با تنش خشکی، زمینه شناسایی و ایجاد ارقام متحمل به خشکی را فراهم می سازد . ارزیابی مقدماتی ارزش صفات برای تحمل به خشکی با محاسبه همبستگی ژنتیکی که مبتنی بر اندازه گیری های فنوتیپی هستند و با لحاظ کردن عملکرد دانه ، به عنوان نماد تحمل به خشکی، صورت گرفت . دراین تحقیق، ١٥٨ لاین هاپلوئید مضاعف جو به همراه والدین متحمل به خشکی( Wi2291 و Tadmor) در دو منطقه تل هادیا و بردا با تفاوت بارندگی حدود ١٠٠ میلی متر تحت شرایط دیم ارزیابی گردید . در هر دو آزمایش از طرح آلفا – لاتیس با دو تکرار استفاده شد. با توجه به نتایج حاصل شده و با لحاظ نمودن همبستگی ژنتیکی، رگرسیونمرحله ای و تجزیه علیت ، می توان صفات قدرت رشد گیاهچه ، تیپ رشد و تعداد دانه در سنبله را به عنوان مناسب تر ین صفات ثانویه در گزینش غیرمستقیم برای تحمل به خشکی در تل هادیا منظور نمود . بر همین اساس در محیط خشک تربردا، صفات تعداد روز تا رسیدن دانه ، قدرت رشد گیاهچه ، محتوای کل کلروفیل برگ ، ارتفاع بوته ، طول پدانکل، خروج سنبله از برگ پرچم ، تعداد دانه در سنبله ، مومی بودن ساقه و برگ ها و پیر شدن تدریجی برگ دارای نقش برجسته تری در تحمل به خشکی هستند.

Keywords:

جو , تنش خشکی , سنبله , عملکرد