ارزیابی ژنوتیپ های متحمل به خشکی در چغندرقند با استفاده از شاخصهای تحمل به تنش و تست مانیتول

تهیه ارقام چغندر قند متحمل به خشکی برای مناطق کم آب از اهمیت ویژه ای برخوردار است . در این تحقیق، پنج هیبرید مولتی ژرم و یک هیبرید منوژرم همراه با سه رقم شاهد در دو شرایط معمولی و واجد تنش خشکی در یک آزمایش 9 رقمی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند . در شرایط بدون تنش ، آبیاری به طور معمول انجام شد و در شرایط تنش خشکی، تا زمان تنک و استقرار بوته ها آبیاری همانند شرایط نرمال صورت گرفت اما آبیاری های بعدی پس از رسیدن رطوبت خاک به نقطه پژمردگی انجام شد. برای مقایسه ژنوتیپ ها از نظر پتانسیل عملکرد در شرایط نرمال و واجد تنش و انتخاب متحمل ترین آنها از شاخص های STI ( شاخص تحمل به تنش )، SSI (شاخص حساسیت به تنش ) و TOL (شاخص تحمل) استفاده شد. نتایج نشان داد که هیبریدهای (CMS A37.1 × I13) × BP MASHAD و 436 از لحاظ عملکرد ریشه و عملکرد شکر سفید بر مبنای هر سه شاخص، متحمل ترین ژنوتیپ ها تحت شرایط تنش خشکی می باشند. در همین راستا پنج هیبرید فوق در شرایط آزمایشگاهی بر اساس آزمایش مانیتولو در قالب آزمایش فاکتوریل به سه تکرار ارزیابی و صفات میزان جوان هزنی بذور، میزان وزن جوانه بذور، میزان رشد طولی جوانه بذور و نسبت طول ریشه به طول کل جوانه بذری اندازه گیری شد . بر این اساس، گزینش بهترین ژنوتیپ ها از لحاظ تحمل به خشکی انجام شد . نتایج حاصل از تست مانیتول با توجه به صفات یاد شده تحمل دو هیبرید مذکور را تائید کرد.

Keywords:

تحمل به خشکی , چغندر قند و تست مانیتول