تحلیل تاویلات عرفانی در فیه ما فیه مولوی

تأویل در یونان باستان و متون مقدس قبل از اسلام نیز سابقه دارد و با ظهور و بروز اختلافات عقیدتی در صدر اسلام و ارجاعاین عقاید اختلافی توسط هر یک از فرقهها و گروهها به قرآن کریم، باعث کاربری بیش از حد توجیه و تأویل در میاناندیشمندان اسلامی شد. از دگر سو گرایشها و رویکردهای مختلف مفسران قرآن کریم باعث شد تا هر یک بر اساس تخصصو گرایش فکری خود قرآن را تفسیر کند که از همینرو تفاسیر مختلف فقهی، کلامی، ادبی، عرفانی و... پدید آمد. باطنی-گرایان و کسانی که معتقد بودند راه رسیدن به سعادت، بکارگیری تأویل است چرا که کلام خدا رمزگونه و تمثیلی است،تفاسیری با نگاه درونی و باطنی ارائه دادند. تأویل از امور عینى است و فراتر از آن است که قالب هاى الفاظ، آن را فرا گیرد.بلکه این الفاظ، همانند مثلهایى هستند که با آوردن آنها، انسان به معناى مورد نظر نزدیک مىشود. قرآن در تمام موارداستعمال لفظ تأویل، همان واقعیت عینى خارجى را در نظر گرفته است. بر همین اساس در این مقاله تلاش شده است تا تاویلات عرفانی مولوی در کتاب «فیه ما فیه» را مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم.

Keywords:

تأویل , مولوی , فیه ما فیه , تفسیر عرفانی , تأویل قرآن