روش بیانی آموزه های دینی، عقلی و علمی در مهم ترین اشعار دیوان ناصر خسرو

ناصرخسرو قبادیانی سال 394 (ه.ق.) در بلخ متولد شد و در سال 481 (ه.ق.) در بدخشان درگذشت. با توجه به آثار منظوم و منثور ناصرخسرو ودیدگاه ادبی خاص او، میتوانگفت که وی یکی از شاعران و نویسندگان توانای زبان و ادب فارسی در قرن پنجم، و شاید یکی از بزرگترین شاعرانایران در سراسر حیات ادبی آن به شمار میرود. واکاوی روش بیان آموزههای دینی، عقلی و علمی در مهمترین اشعار دیوان ناصرخسرو به صورتمستقیم و غیرمستقیم، افقی تازه برای رازگشایی و دستیابی به جهانبینی وی بهشمار میرود. با شناخت این عناصر کلیدی، بهتر و دقیقتر میتوانجایگاه جهان و اجزایش را در نگاه ناصرخسرو درککرده و شرایط سیاسی و اجتماعی حاکم بر زمانهی شاعر، منزلت و باورهای روزگار، و رابطهیشاعر با طبیعت را از دید خودش مورد ارزیابی قرارداد. بهعلاوه، با این کار میتوان به گوشهای از آرمانشهر ناب فکری ناصرخسرو در سه حوزهیدین، عقل و علم دستیافت. به این منظور، تعدادی از مهمترین اشعار دیوان ناصرخسرو در دو بخش بیان مستقیم آموزههای یادشده و بیانغیرمستقیم آنها مورد واکاوی قرارگرفتهاست و در انتهای هر بخش در جدولی جداگانه نمایشدادهشده، تا دسترسی و فهم مطلب را آسانتر نماید.

Keywords:

دیوان ناصرخسرو , دین , عقل , علم , صور خیال