رابطه هنر و اخلاق از دیدگاه افلاطون و تولستوی

هنر امری است کاملا فطری و قلبی و آمیخته با وجود و هستی است از آنجا که هنر ،تجلی روح پویای زیبایی و کمال مطلق درقالب محسوس است ،هنر مند باید بر اساس زمینه های معرفتی هنر رابشناسد ودر آن تامل کند وبافهم وقبول،آن راباور کند بعد ازاین مرحله ،باتوجه به اجراهای صحیحی که آنها نیز ریشه گرفته ازهمین معرفتها هستند حرکت خود راآغاز کند وآثاری که حکایتاز درون با معرفت وی دارند خلق نماید.بدین ترتیب احساس هنرمند با استعداد، از نفس منزهش در قالب تصور ،تخیل وتوهم نمودخواهد کرد وهنری متعالی ومعرفتی که همه زندگی وفعالیت های مهم آنرا شامل می شود وحرکتی به سوی کمال دارد ،نتیجهخواهد داد رابطه هنر واخلاق از زمان افلاطون مورد توجه فلاسفه قرار گرفت و زیباشناسی اروپا از رنسانس به این سو، متوجهمناسبت زیبایی با اخلاق و حقیقت شده است ودر میان فلاسفه افلاطون و تولستوی از برجسته ترین نظریه پردازان در زمینه مسائلزیبایی هنری است در مقاله حاضر ضمن تحلیل و تبیین دیدگاه افلاطون و تولستوی ارتباط هنر با اخلاق مورد بحث و بررسی قرارگرفته است

Keywords:

هنر , فرا نمایی , نسخه برداری , فرم , اخلاق